Mijn naam is Lando en ik ben MC-verpleegkundige op de medium care chirurgie. Binnenkort start ik mijn vervolgopleiding op de spoedeisende hulp. 

Mijn vader heeft zijn hele leven in het ziekenhuis gewerkt. Eerst als verpleegkundige en uiteindelijk als locatiemanager. Via hem kwam ik aan een leuke bijbaan op de spoedeisende hulp, hier kwam ik voor het eerst in aanraking met het ziekenhuis. Voorafgaand aan dit moment had ik de zorg nooit als mogelijke optie gezien om een carrière in te gaan maken, ook niet na de enthousiaste verhalen van mijn pa. Ik was die periode enkel geïnteresseerd in reizen, actie en avontuur. De zorg leek mij maar een saaie en verdrietige wereld. Wat de toekomst betrof dacht ik iets te gaan doen in de economische sector, dat leek me wel spannend en uitdagend. Eenmaal op de werkvloer van toch wel een van de meest dynamische afdelingen van het ziekenhuis werd mijn beeld van de zorg volkomen bijgedraaid. Man, wat was dit gaaf en wat een avontuur! Ik was verkocht en ben, nadat ik een tijd op reis ben geweest, gestart met de HBO-V. 

In de verpleegkunde begin je iedere dag blanco. Het maakt niet uit of ik één dag niet geweest ben of enkele weken. We spelen in op het moment. Dat geen week hetzelfde is (zowel qua werkdagen als letterlijk het werk dat binnen een dienst verricht wordt) maakt dat er moeilijk een sleur komt in je dagelijkse werk en dat het interessant blijft. Soms zijn werkdagen gierend druk, soms zijn ze erg rustig. Hollen of stilstaan, ik vind het heerlijk.

De uitdaging zit hem onder andere in het benaderen/verzorgen van de patiënt op een zo goed en passende manier mogelijk. Dus stel; op kamer 1 ligt een verse traumapatiënt, zijn/haar leven is van het een op andere moment totaal overhoop, er is angst; kom ik er lichamelijk bovenop? Hoe zal het gaan met mijn werk? Ik heb kleine kinderen, hoe gaat het nu thuis en met mijn eigen bedrijf? Op een kamer ernaast ligt een oudere dame die al jaren in een zwaar oncologisch traject zit en deze aan het verliezen is, zij wil eigenlijk alleen nog maar op een zo rustig mogelijke manier afscheid nemen. Nog een kamer verder ligt een jonge meid die een grote hoeveelheid medicatie ingenomen heeft nadat ze het leven even niet meer zag zitten. Allen verdienen een totaal andere benadering en wij moeten in een paar seconden kunnen schakelen wanneer we van kamer naar kamer lopen. Dit goed uitvoeren blijft een flinke uitdaging.

Na het afronden van de HBO-V is mijn kijk op het vak als verpleegkundige nog een stuk positiever geworden. Tijdens die opleiding ben je veel aan het reflecteren, praten over de gevoelens die we tijdens de stages kregen en over hoe (emotioneel) zwaar het werk zou gaan worden. Ik heb altijd in de trauma-keten gewerkt, een door de opleiding gelabelde keten als ‘mentaal zwaar’, maar ik heb dit juist altijd als enorm gaaf ervaren. Je kan heel veel betekenen voor patiënten waarbij het leven ineens helemaal op de kop staat en als mooie bijkomstigheid zit jij nooit zonder een spannend verhaal aan de eettafel.

Van stigmatisering merk ik binnen het ziekenhuis niets. Buiten het ziekenhuis werd ik nog wel eens vreemd aangekeken toen ik aangaf dat ik verpleegkundige was of ging worden; ‘Jij? Verpleegkundige?! Ik begrijp die stigmatisering overigens wel. Zorgen voor mensen wordt vaak geclassificeerd als een vrouwenberoep: zie iedere willekeurige serie, film of speelgoed waarin een verpleegkundige afgebeeld wordt. De man is de dokter, de vrouw is de verpleegkundige. Hedendaags wordt dit beeld minder, maar het bestaat nog zeker wel. Voor mij maakt het echter niets uit. Ik heb een geweldige baan, in een mooie sector. En die actie en avontuur waar ik altijd naar op zoek was, die vind ik nog altijd en op vrij regelmatige basis.

Dit is een blog van het Mannen Netwerk Verpleegkunde. Zou je meer willen weten of ook graag een bijdrage leveren? Kijk op onze website: www.hetmnv.nl of neem contact op via LinkedIn.