Mijn naam is Dick Lauteslager, ik werk als gespecialiseerd/CCU-verpleegkundige In het Cardiologie Centrum in Utrecht.

Ik ben in 1983 gestart met de opleiding verpleegkunde in het St. Antonius ziekenhuis. 40 jaar in het vak realiseer ik mij nu. Ik ben er in verzeild geraakt nadat mijn moeder opgenomen was in verband met borstkanker. Ik zat in een tussenjaar, na gestopt te zijn met de opleiding fysiotherapie. Ik voelde mij aangesproken door de warmte in de zorg die aan mijn moeder besteed werd, het intensieve contact tussen verpleegkundige en patiënt.

Na het afronden van mijn opleiding en in militaire dienst te zijn geweest (als verpleegkundige gewerkt in het Militair hospitaal) heb ik in het St. Antonius de CCU (coronary care unit) opleiding gedaan. Het hart boeide mij en ik vond het fijn om in “te zoomen” op dit deel van het menselijk lichaam en de zorg die daarmee gemoeid is. In de periode die ik op een hartbewaking in Amersfoort heb ik gewerkt, heb ik de VO Verpleegkundig Specialist gedaan (heb ik de VO Verpleegkundig Specialist gedaan (de titel werd later aan de nurse practitioner gegeven), een opleiding gericht op de kwaliteit van de zorg, schakel tussen wetenschappelijk onderzoek en de praktijk. Die opleiding heeft verschillende deuren voor mij geopend. Ik ben toen gaan werken als kwaliteitsverpleegkundige voor de zorgeenheid cardiologie. In het jaar 2000 ben ik het ziekenhuis uitgegaan en heb vervolgens als indicatieadviseur bij een regionaal indicatieorgaan, als praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk, en als klinisch specialist bij een commercieel bedrijf in infuustechnologie gewerkt.

Ik kwam te ver van het verpleegkundig vak af te staan en ben bij Buurtzorg gaan werken als verpleegkundige in de wijk om vervolgens weer mijn intrede te doen in de cardiologie bij Cardiologie Centra Nederland. Hier werk ik alweer meer dan 6 jaar met heel veel plezier. Het boeiende specialisme, het werken in een hecht team en het kortdurende, maar intensieve contact met de patiënten, helpen mij om dit plezier te behouden.

Ik heb in al die jaren het verpleegkundig vak zien ontwikkelen tot een professie met een enorme diversiteit. Daar waar het vak zich specialiseert zag ik steeds meer mannelijke collega’s, en werkend als generalist, waar het zorgen toeneemt, werden het er minder en was ik soms de enige man in een team. Zorgen wordt van oudsher meer gezien als een vrouwelijke eigenschap en heeft maatschappelijk minder aanzien. Ik denk dat dat aspect er voor zorgdraagt dat mannen minder snel voor het vak van verpleegkundige kiezen. En dat is een gemiste kans! Ik heb, zowel in de eerste als tweede lijn, mogen ervaren dat we voor patiënten het verschil kunnen maken. Wanneer je dat aspect belangrijk vindt, maakt je gender niet uit. Op basis van je persoonlijke interesses en vaardigheden kun je vervolgens nog vele richtingen kiezen, zowel binnen als buiten de ziekenhuizen, zowel als specialist en als generalist.