650 gram sperziebonen, dat is wat de weegschaal zegt. Daar sta je dan in de supermarkt met zo’n klein doorzichtig zakje. Precies hetzelfde gewicht als een pasgeboren kindje dat ik gisteren heb verzorgd. Helemaal nat, bebloed en half doorzichtig kwam het kindje in de couveuse te liggen. Terwijl ik verder loop door de supermarkt moet ik nog nadenken over hetgeen vader tegen mij zei: “Jij hebt eigenlijk best een mooi vak.”
Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn opleiding Verpleegkunde een rondleiding kreeg op de IC. Techniek en zorg komen samen op deze afdeling en dat is dan ook de reden waarom veel mannelijke verpleegkundigen op de IC werken. Dat overtuigde mij toe niet om op de IC te werken.
Vrij vlot na mijn opleiding kwam ik in Ede op de kinderafdeling van de Gelderse Vallei te werken, een afdeling zonder mannelijke collega’s. Maar wel met een heel goed team dat mij heeft gekneed in het worden van een goede verpleegkundige. Netjes werken is essentieel in het zorgen voor kinderen, dit was voor mij af en toe wel een uitdaging. Ik vergeet nooit meer hoe ik terug werd geroepen door een collega omdat ik met een open spuit over de afdeling liep, de preek over hygiëne en dat er altijd een dop of een naald op een spuit moet zitten is mij altijd bijgebleven.
De zorg voor kinderen is iets speciaals, een grote verantwoordelijkheid die je aan moet durven gaan. En vanaf het eerste moment op de kinderafdeling, heb ik hiervan genoten! Alhoewel ik de interactie met kinderen en ouders geweldig vond, bleek dat ik de zorg voor het “zieke” kind helemaal bijzonder vond. Je wordt steeds weer uitgedaagd om met je kennis en kunde de beste zorg voor een kind te geven. De ziekenhuisopnames van een ziek kind in de periferie kunnen behoorlijk heftig zijn, vooral de enorm prematuur geboren kinderen zijn hier best spannend, maar juist die spanning gaf mij energie.
De kinderafdeling in Ede zag dat ik hier passie in had en gaf mij mogelijkheden om me verder te ontwikkelen, vanuit Ede mocht ik de opleiding High Care Neo in Nijmegen en de High Care kinderen in Rotterdam doen. Door mijn nieuwe kennis van intensieve zorg, had ik het verlangen hier dagelijks mee te werken. Daarom stapte ik over naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis om daar op de NICU te werken. Dat was een moeilijke stap, want ik miste mijn oude team, maar achteraf heb ik er geen spijt van gehad. Het werken op de NICU is een prachtig vak.
Op het moment dat je een kindje van 24 weken in je handen hebt en in een couveuse legt, realiseer ik me telkens weer hoe bijzonder dit is. Voor mij is het het totaalplaatje met alles erop en eraan wat ervoor zorgt dat ik nog steeds elke dag met plezier naar mijn werk ga. Ben ik dan alleen maar happy? Integendeel. Het verliezen van kinderen maakt veel indruk, vooral kinderen die lange tijd bij ons op de afdeling hebben gelegen. Als je een band hebt met de ouders en veel ups en downs hebt mogen aanschouwen en het dan eindelijk beter gaat met een kind, je bijna het kind hebt zien vertrekken en als het dan alsnog mis gaat is dat echt rauw. Het verdriet van ouders over het verlies van hun kind komt binnen. Dit aspect van mijn werk zou ik soms wel minder willen zien. Maar als ik dan heel eerlijk ben, is mijn lijst met negatieve punten maar zeer beperkt. Mijn conclusie blijft staan, ik heb inderdaad een mooi vak en weet je wat erg mooi zou zijn… als er meer mannen in gaan zien hoe mooi dit vak is.
Mocht je denken dat een intensive care te veel leerwerk is en dat jij dat niet kan, dan wil ik je graag uitdagen. Als je ziet hoe mooi het werk op een IC is, dan gaat het leren vanzelf.
Foto’s door Klaas Jan van der Weij
